AMSTERDAM - Uit intern onderzoek van het Nederlands Instituut van Psychologen (NIP) blijkt dat steeds meer psychologen zich ergeren aan de gebrekkige wederkerigheid in gesprekken met cliënten. De beroepsvereniging stelt dat veel psychologen zich niet gezien en gehoord voelen door degene die aan de andere kant van de tafel zit, wat een prettige werkrelatie tussen beiden kan bemoeilijken.
“Mijn cliënten lijken vaak helemaal te vergeten dat ik er ook nog ben”, vertelt psychologe Maartje Gronders (42). “Ik heb meegemaakt dat een cliënt na een monoloog van ruim twintig minuten opeens stilviel, mij glazig aankeek en er maar vanuit ging dat ik meteen weer een vraag zou stellen. Dan denk ik: kom op joh, stel op zijn minst even één wedervraag. Moet het nou echt heel de tijd over jou gaan? Ik heb ook genoeg leuke dingen in het weekend beleefd die ik zou kunnen delen.”
Ook psycholoog Bram Weerhoek (33) vindt het irritant dat zijn cliënten zich voortdurend het centrum van het universum wanen: “In een gebruikelijke sociale context met twee mensen is er sprake van een dialoog waarin informatie met elkaar wordt uitgewisseld. Zoiets is in mijn gesprekskamer helaas nog nooit voorgekomen. Het is altijd eenrichtingsverkeer. Ik ben alleen maar aan het luisteren naar cliënten die volledig bij mij leeglopen. Soms voelt het alsof ik er zelf gewoon niet mag zijn. Die gedachte maakt me erg verdrietig.”
Hoewel Weerhoek erkent dat hij betaald krijgt om de luisterrol aan te nemen, blijft hij van mening dat zijn cliënten meer interesse zouden mogen tonen: “Wie bij de bakker een brood koopt, maakt daaromheen vaak ook nog een wederkerig praatje. Waarom kunnen mijn cliënten dat dan niet? Het is treurig om te zeggen, maar ik vermoed dat vrijwel al mijn cliënten een narcistische persoonlijkheidsstoornis hebben. Maar ja, ik krijg toch nooit de ruimte van hen om dat te vertellen.”
