Foto: Dmitry Zubarev / Shutterstock.com
“Soms sta ik gewoon te huilen. Je voelt zoveel eenzaamheid. En kijk die wieltjes… maar 3, jeetje…”
Harold Hamerteen verbergt zijn gezicht in zijn handen. Even schokken zijn schouders en dan droogt hij zijn handen aan zijn spijkerbroek af. “Sorry, het grijpt me zo aan, weet je? Ooit heeft dit karretje het eten voor een mens gedragen. En nu dit. Gewoon opzij gezet in de kou. Je begrijpt gewoon niet hoe iemand zoiets kan doen.”
Met een snelle armbeweging veegt hij de tranen uit zijn ogen. Harold ontfermt zich nu al 12 jaar over zwervende winkelkarretjes. Hij trekt langs wijken en door buurten om ze op te sporen. Heeft hij er weer eentje gevonden, dan is hij als een kind zo blij. “Het is altijd weer een feest om zo’n karretje een goed thuis te bieden. Inmiddels staat mijn kelderbox vol met karretjes die gezellig samen zijn. Het zijn er zo’n 240.”
Als de gracht wordt uitgebaggerd, staat Harold vooraan. Dikwijls wordt er een karretje opgedregd. “Zodra ik een wieltje of duwstang-met-supermarktlogo boven zie komen, begin ik te roepen: kom maar hier, ik zorg er wel voor! En dan heb ik er weer eentje gered van een beroerd onderwaterbestaan. Want wees eerlijk: zou jij op de bodem van een vieze gracht willen leven? Nee, dat bedoel ik.”
