Bij opgravingen in de oude Romeinse stad Pompeï is een bouwplaats ontdekt waar beton werd geproduceerd.
Deze plek, die door de Vesuvius-uitbarsting in 79 na Christus onder een dikke laag as en steen werd bedolven, bevatte gereedschappen en grondstoffen voor het maken van beton. Dit bewijst een recent ontwikkelde theorie over de samenstelling van Romeins beton. Volgens deze hypothese gebruikten de Romeinen ongebluste kalk, water en een mengsel van vulkanische stenen en as, wat het beton zijn unieke, zelfhelende eigenschappen gaf.
Zo kon het materiaal zelfs onder water beschadigingen vanzelf herstellen, wat heeft bijgedragen aan de duurzaamheid van bouwwerken zoals het Colosseum en het Pantheon. Eerder verschilde deze methode van de beschrijving door architect Vitruvius uit de eerste eeuw voor Christus. De vondst in Pompeï suggereert dat de Romeinse betonproductie in de decennia na Vitruvius’ tijd ingrijpend veranderde.
Pompeï is dankzij deze en andere opgravingen opgenomen op de Unesco-werelderfgoedlijst.
