MEPPEL - De afgelopen decennia is het aantal huwelijksvoltrekkingen in Nederland sterk afgenomen. Hoewel lange tijd verondersteld werd dat bruiloftskosten of relatieonzekerheid voor deze daling zorgden, laat recent onderzoek van de Universiteit van Meppel zien dat het traditionele huwelijksaanzoek de hoofdreden vormt dat verliefde stelletjes minder snel geneigd zijn om te trouwen.
“Bij het traditionele huwelijksaanzoek wordt een man geacht op één knie te gaan voor zijn geliefde”, vertelt onderzoekster Judith Vierhuis (44). “Uit onze cijfers blijkt dat 1 op de 5 mannen door die overmoedige manoeuvre zijn meniscus en soms zelfs zijn voorste kruisband scheurt. Door de pijn die zij op dat moment uitschreeuwen, vergeten ze hun geliefde die ene essentiële vraag te stellen. In plaats daarvan smeekt menig man om de komst van een ambulance. Verdoven weegt zwaarder voor hem dan verloven. Het moge duidelijk zijn dat een man zich door zo’n voorval gaat afvragen of een bruiloft het allemaal wel waard is.”
Volgens Vierhuis zorgt negatieve mond-tot-mondreclame er eveneens voor dat andere mannen worden afgeschrikt om hun liefdespartner ten huwelijk te vragen: “Het risico op een ingrijpende knieoperatie en een maandenlange revalidatie maakt het dragen van zo’n ring om je vinger voor veel mannen minder interessant. Zij vrezen enorm voor een akelige knieblessure waardoor zij straks niet in het huwelijksbootje kunnen stappen, letterlijk, zelfs al zouden ze dat graag willen.”
Zou de man niet een andere pose kunnen aannemen bij een huwelijksaanzoek? “Nee, dat kan niet”, zegt Vierhuis stellig. “Uit eerder onderzoek is namelijk gebleken dat vooral vrouwelijke partners daar absoluut niet van gediend zijn. Zij verwachten een onvergetelijk aanzoek, dus gewoon rechtop blijven staan als man leidt gegarandeerd tot een ‘nee’. Het is dus óf een afwijzing, óf een knieblessure.”
