Naar schatting 52 procent van de bevolking is teleurgesteld. Bij een deel van hen komt de teleurstelling nooit meer goed. Wij spraken met de 45-jarige Sonja Baarnsteen. Zij kreeg vorige maand te horen dat ze permanent teleurgesteld is.
“Het begon met teleurstellingen in en om het huis”, zucht Sonja. “Mijn televisie kreeg kuren, mijn dochter werd nagelstyliste, de koffie was op, dat soort kleine teleurstellingen. Later raakte ik teleurgesteld door landelijke en internationale kwesties. Hyves stopte, de crisis, 9/11. Voor iemand anders zijn dat misschien kleine dingen, maar voor mij waren dat flinke teleurstellingen.”
Vijf jaar geleden stapte Sonja in het huwelijksbootje. Het bleek een teleurstelling. “Mijn man hield er maandenlang een ander op na. Ik dacht meteen: ‘Nou Sonja, daar gaan we weer’. Kort daarna kwam die hele Zwarte Piet-discussie. Dat was voor mij de druppel”, zucht de teleurgestelde Brabantse.
Uiteindelijk zocht Sonja professionele hulp. Ze kwam bij een psycholoog terecht. “Daar zat ik eerst een half uur (!) in de wachtkamer. Daarna heb ik urenlang gepraat. Doorverwezen, antidepressiva geprobeerd, niets hielp”, zucht ze. “De psycholoog heeft nu alle gesprekken geannuleerd. Hij zei dat hij niets meer voor mij kan doen. Dat was de ultieme teleurstelling.”
