Foto: Mostovyi Sergii Igorevich / Elzbieta Sekowska / Shutterstock.com
De sneeuwbuien die dit weekend over ons land trekken brengen bij veel ouderen pijnlijke herinneringen naar boven. Gerrit Moolenbouwer kan zich de sneeuwbui van 1946 nog goed herinneren.
“In die tijd had je nog geen buienradar, dus niemand werd op tijd gewaarschuwd als het ging sneeuwen. Het begon gewoon. En dan moest je maar zien wat je deed”, vertelt hij.
Gerrit was zes jaar toen zijn dorp door een sneeuwbui werd getroffen. “De lucht werd steeds grijzer en toen begonnen de vlokken te vallen. Honderd, duizend, misschien wel meer. Ik heb ze niet geteld. Ik weet nog dat ik naar mijn moeder keek. Die angst in haar ogen zal ik nooit vergeten.”
Foto: Elzbieta Sekowska / Shutterstock.com
Gerrit (links) met zijn moeder en zijn oudere zus in de sneeuw
Binnen een mum van tijd was de tuin van Gerrits ouderlijk huis bedekt onder een laag sneeuw van tien centimeter: “Mijn vader stuurde ons naar binnen en stak de kachel aan. Door het raam keek hij naar onze ondergesneeuwde tuin. Het was voor het eerst dat ik hem zag huilen.”
De sneeuw kostte Gerrit twee dagen van zijn leven. Daarna begon het te dooien: “Zo snel als de sneeuw was gekomen, verdween ‘ie ook weer. Er bleef letterlijk niets van over, hooguit water. Ons gezin heeft geluk gehad. Wij hebben de sneeuwbui overleefd, maar het had natuurlijk heel anders kunnen aflopen.”
