De 4-jarige Myrthe Simonse heeft eigenlijk maar één grote wens. “Dat papa doodgaat”, fluistert ze. Vader Gijs kijkt haar schaapachtig aan en haalt zijn schouders op. “Ik ben het gewend”, zegt hij nuchter.
Al sinds haar geboorte heeft Myrthe een onwerkelijke grafhekel aan haar vader, zonder dat daar een reden voor is. “Ze háát me”, zegt Gijs. “Ik heb al van alles geprobeerd om haar mening te veranderen. Ik heb haar meegenomen naar Disneyland, geef haar complimentjes en cadeaus. Als ik haar probeer te knuffelen, begint ze meestal te bijten. Mijn vrouw snapt er ook niets van. Tegen haar is ze poeslief.”
“Ouders denken vaak dat kinderen automatisch van ze houden, maar dat is beslist niet vanzelfsprekend”, licht pedagoog Gerard Zilver toe. “Het is belangrijk dat Gijs zich niet schuldig voelt. Dit is niet zijn fout. Waarschijnlijk is Myrthe een duivelskind.”
Gijs heeft het er zichtbaar moeilijk mee. “Ik doe ’s nachts geen oog meer dicht, bang dat ze me iets aandoet”, zegt hij zacht. Dan stormt Myrthe vanuit de keuken op hem af. Gijs kan de aanval nog net afwenden. “Zo gaat het de hele dag”, zucht hij, terwijl hij het mes uit Myrthes handjes pakt.
