“In die tekenfilm werd ik neergezet als een boze, oude tovenaar. Ik snap dat dat goed is voor de kijkcijfers, maar ik herken mezelf er niet in.”
Zijn zwarte haar is inmiddels grijs, maar zijn karakteristieke forse neus bleef onveranderd. Gargamel Dubois leidde een rustig leven, tot hij in de jaren ’80 werd benaderd door een filmstudio. “Ze wilden een tekenfilm maken over mijn buren, de smurfen. Ik zou een kleine bijrol krijgen. Op dat moment had ik daar geen problemen mee. Achteraf bezien had ik er natuurlijk nooit toestemming voor moeten geven.”
Toegegeven, tijdens ons gesprek lijkt Gargamel totaal niet op de boze tovenaar die we kennen van tv. “Door die serie is een verkeerd beeld van mij ontstaan. Daarom geef ik dit interview. Ik ben 93, over een paar jaar ben ik er misschien niet meer. Ik ben blij dat ik nog de kans krijg om mijn kant van het verhaal te vertellen.”
Dus die voortdurende ruzies met de smurfen vielen eigenlijk best mee? “Ach, weet u, er waren heus weleens problemen, maar van ruzie was geen sprake. In de tekenfilm is het allemaal zwaar overtrokken. Ik zou smurfen haten. Ik zou ze zelfs willen opeten. Allemaal onzin natuurlijk. Die filmmakers waren gewoon uit op sensatie. In werkelijkheid lag het veel genuanceerder.”
