Foto: DWaschnig / Shutterstock.com / Jarmoluk / Pixabay
“Het is gewoon een heel aparte geur”, legt Daisy uit. “Als ik mijn hand na een warme dag even langs mijn oksel haal en ik ruik er aan, dan denk ik: wauw! Echt mijn geurtje, zeg maar.”
Daisy’s vriend Kevin kent de geur ook. “Hij vindt het lekker, dus ik heb een lekker en uniek geurtje. Ik moet er niet aan denken dat het gejat wordt door zo’n groot cosmeticamerk. Als zij er een parfum van maken, zie ik er geen cent van terug, begrijp je? Daarom wil ik op mijn speciale zweetgeur patent aanvragen. Ik wil gewoon dat het beschermd is, want het is van mij. Ik heb het zelf gemaakt.”
Daisy heeft gebeld met een octrooibureau dat haar vroeg om de geur zo nauwkeurig mogelijk te beschrijven. Ze zit nu achter een leeg vel papier met een pen in de hand. “Ja, hoe leg ik dat uit? Het is gewoon mijn geurtje. Het ruikt naar mij. Ik denk dat ik dat maar opschrijf. Daisy’s luchtje, zoiets. Jammer voor Chanel, maar die gaan er niks aan verdienen. Zij ruiken geld maar dat krijgen ze niet!”
