De overheid wil euthanasie mogelijk maken voor mensen met een voltooid leven. Is euthanasie werkelijk de juiste oplossing voor mensen die maar beter kunnen sterven? Ans Nijfkens (68) pleegde vorig jaar euthanasie. Voor het eerst vertelt ze haar verhaal.
“Lichamelijk was er niets aan de hand. Maar geestelijk was ik kapot. Het leven was een hel geworden”, vertelt Ans. “Dan moet je op een gegeven moment kunnen zeggen: tot hier en niet verder. Het is genoeg geweest.”
In september vorig jaar koos Ans voor euthanasie. “Mijn man was het er niet mee eens, maar ik vond het toch meer een beslissing van mij alleen. De dood leek me de enige humane uitweg die er nog was. Een maand later heb ik er een einde aan gemaakt, ondanks de bezwaren van mijn man.”
“Spijt? Nee, spijt heb ik nooit gehad. Na de euthanasie voelde ik me stukken beter. Elke ochtend stap ik weer met plezier uit bed. Ik ga vaker naar buiten kan weer genieten van een lekker glaasje wijn”, zegt Ans. “Of de euthanasie ook voor mijn man de juiste keuze was, weet ik niet. Dat zou je aan hem moeten vragen. Maar ja, hij is er dus niet meer.”
