WAGENINGEN - Truus van Duyl (86) heeft het er zichtbaar moeilijk mee. Ze was pas vijf jaar toen ze zag hoe haar vader werd weggevoerd naar Duitsland. De Duitse bezetters hadden hem te werk gesteld in een staalfabriek bij Bremen. Truus zag hem nooit meer terug. Elk jaar, vlak voor Dodenherdenking, wordt ze platgebeld door journalisten die een artikel moeten schrijven over de oorlog.
“Vanmorgen begon het. Eerst De Telegraaf en daarna het Algemeen Dagblad”, vertelt ze. “Dan belt er zo’n snotjong van de redactie, een stagiair waarschijnlijk. ‘Mevrouw van Duyl, we werken aan een artikel over Nederlanders die de oorlog hebben meegemaakt. Mogen we u een paar vragen stellen?’. En dan moet ik het hele verhaal weer opdreunen. Elk jaar opnieuw.”
Maar wat gebeurde er precies met haar vader tijdens de oorlog? En werd er thuis weleens over gesproken? “Godverdomme. Wat zeg ik nou net?”, antwoordt Truus. “Dit heb ik al honderdduizend keer verteld aan luie kutjournalisten zoals jullie die elk jaar vlak voor 4 mei weer een obligaat artikeltje over de oorlog moeten schrijven. Sodemieter toch op! Jullie kunnen toch gewoon googelen?”
