Vergezeld door een boodschappenbriefje en een strandlaken stapte Roos Hartenberg (36) uit Heerhugowaard vanochtend opgewekt de Jumbo binnen. Nog voordat Roos een winkelmandje pakte en haar lijstje ging afwerken, liep ze vastberaden naar de dichtstbijzijnde kassa om daar met een grote badstof handdoek haar plek op de band te reserveren.
“Mevrouw, wat bent u precies aan het doen?” stamelde een verbouwereerde caissière. “Niks bijzonders hoor”, antwoordde Roos nonchalant, “ik wil er alleen even zeker van zijn dat mijn plekje in de kassarij straks niet opeens door iemand anders wordt ingepikt.”
Nadat Roos haar strandlaken naar tevredenheid had neergelegd, passeerde ze een lange rij mensen die eveneens met stomheid geslagen was. “Waag het niet hè”, zei Roos met priemende wijsvinger tegen iedere winkelbezoeker die zij voorbijging, “dit is mijn kassa.”
Tijdens haar boodschappenrondje wierp Roos af en toe een blik op haar kassa om te controleren of haar strandlaken niet was weggehaald door een en of andere ongeduldige, egoïstische Nederlander. Roos zag een groepje Jumbo-bezoekers weliswaar met elkaar discussiëren en verontwaardigde gebaren maken richting het strandlaken, maar het strandlaken zelf lag er nog.
“Daar ben ik al!” zei Roos enthousiast toen ze een half uur later terugkwam bij haar kassa. Ze ontdeed de kassaband van haar grote handdoek, plaatste haar boodschappen erop en verzocht de caissière subtiel iets sneller te scannen: “Als u iets meer haast zou kunnen maken, zou dat heel fijn zijn. Ik ga zo op vakantie.”
