Foto: Aleksandra Suzi / Shutterstock.com
“Toen ik vanmorgen wakker werd, heb ik gehuild van opluchting”, vertelt de 67-jarige Albert Boonens uit Woerden. “Ik kon het amper geloven. Ik moest mezelf echt even in mijn arm knijpen. Ik leef nog!”
Albert was op Tweede Kerstdag uitgenodigd bij zijn oudste zoon voor het kerstdiner. Toen hij de huiskamer binnenliep, sloeg de schrik hem om het hart. “Er zaten wel zes gasten rond de eettafel. Veel meer dan de voorgeschreven vier. En niemand droeg een mondkapje. Mijn zoon had mijn doodvonnis georganiseerd”, vertelt hij.
Zwetend van angst sloeg Albert zich door het kerstdiner heen: “Ik probeerde zoveel mogelijk afstand te houden, maar anderhalve meter was ondoenlijk. Het virus had me elk moment kunnen pakken. Ik voelde voortdurend of ik al koorts had. Ik ben door een hel gegaan, dat mag je rustig weten.”
Aan het einde van de avond ging Albert slapen, ervan overtuigd dat hij niet meer wakker zou worden: “Ik had met veel teveel gasten in een ruimte gezeten en zo de hele avond het virus geprovoceerd. Ik stelde me voor hoe de omicronvariant de hele nacht door mijn longen zou woekeren. Ik ging ervan uit dat ik de ochtend niet zou halen.”
Voor Albert liep het kerstdiner met teveel gasten goed af, hij raakte niet besmet. “Ik besef dat ik ongelofelijk veel geluk heb gehad”, vertelt hij. “Voor hetzelfde geld had ik nu op de intensive care gelegen, happend naar adem.”
“Ik ben hierdoor wel veranderd”, zegt Albert geëmotioneerd. “Ik ben niet meer de Albert die ik was. Ik kijk nu anders tegen het leven aan. Ik ben dankbaar dat ik er nog ben. Het leven heeft mij een tweede kans gegeven. Elke dag die ik nu nog heb, voelt als een cadeautje.”
