Els Bogaers was dolblij, toen ze ontdekte dat ze zwanger was. Maar na de bevalling was haar blijheid snel verdwenen. Haar baby bleek kaal.
Ze kan haar tranen nauwelijks bedwingen, als ze over haar zoontje Angelo praat. “Tijdens de zwangerschap leek alles nog in orde. Ik heb drie keer een echo gehad, maar daarop was niets bijzonders te zien. Pas tijdens de bevalling ontdekten we dat Angelo kaal is. Het was alsof de grond onder mijn voeten wegzakte”, zegt Els.
De eerste maanden na de geboorte van haar baby heeft Els veel gehuild. “Ik vond dat ik als moeder had gefaald. Ik had een kaal kindje op de wereld gezet. Helaas had ik niet veel steun aan mijn man. Toen hij erachter kwam dat onze baby kaal is, is hij vertrokken. Hij wil niets meer van ons weten.”
Els denkt na over wat ze met haar kale baby aan moet. “Ik heb gebeld. Misschien kan hij naar een tehuis. Daar zijn ook andere kale baby’s. Over een tijdje wil ik dan een nieuwe baby. Hopelijk heeft die wél haar.”
